یزدفردا "احمد طالبی :چندی پیش مطلبی با عنوان "چرا میرحسین موسوی؟" در یزد فردا درج شد که در آن با مقدماتی سردستی و کوتاه نتیجه گیری شده بود که دوران میرحسین موسوی گذشته است. در این نوشتار خواهم کوشید توضیح دهم که چرا میرحسین موسوی همچنان می تواند بر فضای سیاسی کشور اثرگذار باشد و بالاتر از آن چرا حضور وی در عرصه سیاسی الزامی است.
البته تصمیم به کاندیداتوری در انتخابات مسلما از اختیارات شخص ایشان است. نخست وزیر دوران جنگ می تواند حضور در این عرصه را بپذیرد و خود را در معرض انتخاب مردم قرار دهد یا همچون دوره های گذشته از این عرصه کناره گرفته و میدان را به دیگران واگذارد.
من اساسا سن و سالم قد نمی دهد که بخواهم مدیریت میرحسین را بر این کشور به یاد بیاورم. بنابراین هیچ نوستالژی نسبت به آن دوران ندارم و نیز آن زمان را همچون دورانی طلایی در تاریخ جمهوری اسلامی نمی بینم و به میرحسین موسوی همچون فرشته نجاتی هم نمی نگرم که قرار باشد ما را از لبه پرتگاه برهاند اما باورم هم نمی شود که هشت سال نخست وزیری وی را بشود خلاصه کرد در صف تامین مایحتاج، منع پوشیدن پیراهن آستین کوتاه و جوراب سفید در مدارس و نبود برنامه ورزشی در صدا و سیما!
اگر قرار است دورانی نقد شود بهتر است نقد همراه باشد با ارائه شواهد مستدل و درد نظر گرفتن همه جوانب.
اما چرا از آمدن شخصی چون میرحسین موسوی باید استقبال کرد.
نخست: میرحسین موسوی نماد یک جریان است. جریانی که از ابتدای انقلاب به "خط امام" شهره شد. فارغ از اینکه نگاهمان به این جریان مثبت باشد یا منفی، این جریان همیشه در ذهن مردمان این جامعه وجود داشته و در تصمیم گیریهایشان موثر بوده است اما واقعیت این است که پس از درگذشت امام خمینی این جریان نیز با او به حاشیه رفت. شاید دولت اصلاحات به بازگشت این جریان کمک کرده باشد اما باید در نظر داشت که حتی در دوران اصلاحات نیز این جریان نتوانست به صورت تمام قد خودنمایی کند. تسلط گفتمانی دوران اصلاحات با مطالبات جدیدی بود که متعلق به دوران پس از امام خمینی بودند و همین مطالبات جدید گفتمان خط امام را در حاشیه قرار داده بود.
جریانهای سیاسی در این دوران با انتخاب گزینشی در افکار امام خمینی ضمن بهره گیری از پتانسیل های اجتماعی این تفکر، یکدیگر را متهم به عدول از خط امام می کردند. در فضای امروز آنچنان همه چیز در هم ریخته ومبهم شده که نمی شود نسبتها را تشخیص داد. کسانی شعار بازگشت به دوران امام خمینی می دهند که خود متهمند در خط امام نبوده اند و...
حضور کسی چون میرحسین موسوی قطعا به شفافیت فضا کمک خواهد کرد. میرحسین موسوی تابلوی یک جریان ریشه دار و محبوب است که از معادلات سیاسی کشور حذف شده و دیگران به جایش حرف می زنند. حضور سیاسی وی جبهه بندیها و نسبتها را دقیقتر و روشنتر خواهد کرد.
دوم: اصلاح طلبان با توجه به ساختار سیاسی کشور برای حضور و پیروزی در انتخابات نیاز مبرم به چهره های محبوبی دارند که بتوانند با اتکا به شخصیت خود پس از عبور از سدهای متعدد بدل به چهره هایی اثرگذار شوند. چهره هایی که نظرات و تصمیماتشان از سوی ارکان مختلف حاکمیت جدی گرفته شود. میرحسین موسوی از معدود چهره های اصلاح طلب است که این ویژگی را دارد و از این رو انتظار اصلاح طلبان از او انتظاری طبیعی و قابل فهم است.
سوم: میرحسین موسوی گاه هنگام نقد به عنوان چهره ای سوسیالیست و مخالف توسعه معرفی می شود. این تلقی از وی نمی تواند تلقی چندان صحیحی باشد. برای درک بهتر باید به دوره زمانی که مهندس موسوی در آن عهده دار نخست وزیری بود توجه داشت. میرحسین موسوی زمانی نخست وزیر ایران بود که کشور ما به تازگی انقلاب کرده بود و ضرورت تحقق شعارهای انقلاب و کسب رضایت انقلابیون احساس می شد. مدیریت یک نظام نوپای انقلابی در حال جنگ و تحریم شده بی تردید با یک نظام مستقر متفاوت است و به صرف تجربه دهه شصت نمی شود نخست وزیر دوران جنگ را فردی سوسیالیست با سیاستهای ضد توسعه معرفی کرد.
میرحسین موسوی در صورت حضور در صحنه مطمئنا با هوشمندی و توانایی خود و با توجه به سرمایه اعتمادی که از سوی مردم و نخبگان کسب کرده خواهد توانست کشور را به سمت توسعه پیش ببرد.
یزدفردا
  • نویسنده : یزد فردا
  • منبع خبر : خبرگزاری فردا